“Ik ga 1 april op vakantie naar Milaan. Misschien sta ik na één wijntje wel op m’n kop, als ik een maand niet heb gedronken … Als die vakantie in deze maand was gevallen, had ik niet meegedaan, hoor! Er blijven toch dingen waarbij ik de alcohol niet helemaal wil laten staan. Ik had dit weekend een etentje met mijn schoonfamilie en als ik uit eten ga drink ik normaal altijd een wijntje. Het was wel prima om fris te drinken – ook omdat ik de volgende dag weer moest werken – maar ik merkte wel dat ik dat wijntje dan mis. Het hielp wel dat mijn schoonzusje meedeed omdat ze zwanger is. En niemand drong aan, omdat ze allemaal wel weten dat ik meedoe met Ik pas.
Dat ‘niet mógen’ maakt het lastig. Als ik nu een brief van de organisatie kreeg: je mag weer alcohol gaan drinken, zou ik het sterk overwegen. Gek eigenlijk, voor wie doe ik het dan?
Ik vind het wel fijn om niet meer steeds uit te hoeven leggen waarom ik niet drink. Maar daarmee doe ik het eigenlijk alleen nog voor mezelf. Mijn vriend leest de blogjes wel, maar ik ben niet actief op Facebook, dus ik deel ze verder niet. In het gezondheidscentrum is het ook geen dagelijks gespreksonderwerp meer, zoals de eerste weken. Soms spreken patiënten me wel aan over de poster, dan vertel ik erover. Dat heb ik ongeveer vijf keer gedaan de afgelopen periode – ik voer in mijn werk niet zoveel patiëntgesprekken. Het effect is niet heel direct, ze gaan niet meedoen, ofzo. Alcoholgebruik is echt een gewoonte en die willen ze niet opgeven. Maar bewustwording gaat langzaam en soms ongemerkt natuurlijk.”
tekst: metgeenpen.nl